Wiktoria Wiki Biankowska Ja, diablica drugi żywot

Wiktoria Wiki Biankowska bohaterka Ja, diablica prowadzi udany drugi żywot w internecie. Strefa piekła objęła, więc wirtualną rzeczywistość.

Wiktoria zawarła specjalną umowę na wykonywanie zawodu.


""": Umowa o pracę na stanowisku
DIABLICY

Ja, Wiktoria Biankowska ( zwana dalej Potępioną ),
zgadzam się przez kolejne 66 lat służyć Lucyferowi
i całej Niższej Arkadii na stanowisku Diablicy.

v Przysięgam lojalność w pozyskiwaniu dusz i skuteczność
w namawianiu, kuszeniu, przekonywaniu i okłamywaniu
śmiertelników.

v Obiecuję nie nadużywać mocy piekielnych na własne potrzeby
ani nie podejmować prób zdobycia władzy nad światem.

v Na ziemię będę wracać tylko i wyłącznie w celach służbowych,
nigdy prywatnych.

v W czasie targów o dusze zobowiązuję się do kulturalnego
zachowania wobec aniołów, co obejmuje : wystrzeganie się
kłótni, wyzwisk, nieprzyzwoitych uwag na temat anielskiego
stroju, wszelkich prób przekupstwa, uwodzenia, rękoczynów.

v Po zakwaterowaniu w przydzielonej rezydencji w Los Diablos
obiecuję zapoznać się z gruntownie z Regulaminem piekła
( tomy I -VI ).

Zgadzam się na wykorzystywanie moich danych osobowych
w najnowszym wydanie Przewodnika po Niższej Arkadii."

W piekle mają chyba więcej etyki niż w Parlamencie.


Wydawnictwo W.A.B. ośmielone sukcesem najnowszej powieści Katarzyny Bereniki Miszczuk założyło profil głównej bohaterki Weroniki Wiki Biankowskiej na Facebook'u. Ja, diablica żyje własnym życiem. Czytelnicy mogą poznać bliżej swoją ulubioną bohaterkę odwiedzając stronę ;

http://www.facebook.com/wiktoria.biankowska

Wiktoria Wiki Biankowska w tym momencie ma już 678 znajomych.
Zawsze marzyła, by mieć magiczną liczbę 666 znajomych. Dzięki mocom piekielnym przekroczyła ten próg, ale to jeszcze nie koniec. Możemy się dowiedzieć jaka jest i co czuje. Każdy może prowadzić z Wiki dialog. I dowiedzieć się co lubi na stole, zaraz koło wylegującego się kota :)

Wydawnictwo Biblioteka Akustyczna równolegle wydało książkę Ja, diablica w wersji audio czytanej przez  Magdalenę Wójcik

To 15 godzin dobrego słuchania.


Na blogu jadiablica.blogspot.com przeczytasz jak to się wszystko stało. Możesz dodać komentarz i wyrazić swoje osobiste zdanie.

To jedna z ciekawszych promocji. Wydawnictwo W.A.B. udowodniło, że życie książki wcale nie musi się kończyć po jej przeczytaniu. Zasługa to jednak przede wszystkim Katarzyny Bereniki Miszczuk, która stworzyła postać nie dającą się tak łatwo zabić.

Jeśli jeszcze nie wiesz o czym mowa koniecznie kup książkę i poznaj inny świat. 

Ja, diablica eBook

Ja, diablica wersja audio do słuchania

Ja, diablica drukowana

Poniżej możesz przeczytać obszerne fragmenty, które wprowadzą Cię w atmosferę nieludzkiej książki Ja, diablica ;




Copyright © by Wydawnictwo W.A.B., 2010
Wydanie I
Warszawa 2010

Mojemu Jankowi
oraz wszystkim „Piotrusiom”
i tym, którzy nimi są,
ale o tym nie wiedzą...

1
Stanęłam naprzeciwko prostego metalowego biurka. Na
drzwiach z numerem 6, które właśnie minęłam, była tabliczka:
Dział zatrudnienia.
Siedzący przede mną osobnik wyglądał jak typowy urzędnik.
Miał zapięty pod samą brodę kołnierzyk, krawat w szarą
igiełkę i czarny, niemodny garnitur. Wypisz, wymaluj pracownik
skarbówki.
Niepewnie podeszłam do krzesła naprzeciwko niego.
– Proszę usiąść – usłyszałam polecenie.
Posłusznie zajęłam miejsce.
Urzędnik nie zwracał na mnie najmniejszej uwagi, z rozmachem
przybijał czerwone pieczątki do podań przed sobą, jak
gdyby od tego zależało jego życie. Lekko przesunęłam się na
krześle, które okazało się piekielnie niewygodne.
– Proszę się nie wiercić – zwrócił mi uwagę, a ja zamarłam
w połowie ruchu.
Z głośnym trzaskiem po raz ostatni uderzył pieczątką
i zwrócił na mnie swoje czerwone tęczówki.
Nie wyglądał jak typowy diabeł. Miał grube baranie rogi,
wyrastające znad ludzkich uszu, brunatną skórę i wystające
z ust żółte kły. To musiał być jakiś demon niższej kategorii.
Z całą pewnością nie diabeł.

Diabły były piękne.
– Nazwisko – warknął.
– Biankowska – wydusiłam, starając się usilnie nie patrzeć
na niego z odrazą.
– Imię.
– Wiktoria.
– Zmarła.
– Eee... co?
– Kiedy zmarła – urzędnik był bardzo rozdrażniony.
Chyba zauważył, że moje spojrzenie cały czas wędrowało do
jego baranich rogów...
– Ach! Dzisiaj. – Zerknęłam na zegarek, który stanął w momencie
mojej śmierci. – W nocy, o 1.43.
– Przyczyna. – Demon sprawnie wypełniał czerwonym piórem
wszystkie wolne pola w formularzu przed sobą.
Zamyśliłam się. Niewiele pamiętałam...
Była noc, wracałam do domu po imprezie w Stodole. Ktoś
wyszedł za mną z klubu. Śledził mnie. Potem gonił. Tuż przy
Polach Mokotowskich złapał za ramię, zaczął szarpać. Krzyczałam.
Ale nikt mnie nie usłyszał... Mężczyzna wlókł mnie
w stronę parku, między drzewa. Wyrwałam mu się, chciałam
uciekać, ratować życie, ale on wyjął nóż. Błysk ostrza w świetle
samotnej latarni.
– Nóż. – Widząc, że wymagał dokładniejszej odpowiedzi,
dodałam: – Rany kłute w brzuch...
Zaczęłam się zastanawiać. Dlaczego wyszłam sama z tego
klubu? Nie mogłam sobie przypomnieć. Nigdy tak nie robiłam.
Zawsze wracaliśmy całą grupą przyjaciół. Nie rozdzielaliśmy
się. Dlaczego popełniłam takie głupstwo? I czemu na litość
boską zaczęłam iść w stronę parku?! To zupełnie do mnie
niepodobne.
– Rozumiem – mruknął. – Skierowana przez...?
Przed oczami stanął mi przystojny brunet, który pokłóciwszy
się z jakimś wyniosłym blondynem, wysłał mnie tu po krótkim
wyjaśnieniu, że umarłam i pójdę do Piekła, ale że jestem

za ładna, żeby marnować się na, jak to określił, „gorącym południu”.
Za cholerę nie zrozumiałam, o co mu chodziło...
– Azazel kazał mi tu przyjść...
– Wszystko się zgadza. Proszę podpisać – podsunął mi dokument,
a ja złożyłam swój podpis. – Dostanie pani ode mnie
to skierowanie. Następnie pójdzie pani do Przydziałów do pokoju
66. Tam otrzyma pani dalsze informacje.
– A...? – zaczęłam, ale mi przerwał:
– Drzwi są za panią. Dziękuję i życzę miłego dnia. – Posłał
mi uśmiech, który nie dosięgnął jego oczu.
Miałam pewien kłopot z oderwaniem wzroku od tych jego
paskudnych zębów, które ociekały śliną. Po prostu obrzydliwe!
W końcu opanowałam się, zamknęłam usta, ścisnęłam
kurczowo w dłoni podany świstek i wyszłam z pokoju.
Spojrzałam przed siebie. Przede mną były drzwi z tabliczką:
Przydziały, i wielkim numerem 66. Przysięgłabym, że
wcześniej ich tam nie było. Odwróciłam się. Dział Zatrudnienia,
z którego właśnie wyszłam, przestał istnieć. Była za mną
zwykła ściana. Spojrzałam najpierw w prawą stronę wąskiego
korytarza, w którym stałam, a potem w lewą. Ciągnął się
w obie strony bez końca.
A jedyne drzwi znajdowały się przede mną. Nie miałam
wyboru. Mogłam wejść tylko tam.
Chciało mi się płakać. Kompletnie pogubiłam się w tym,
co się działo.
Umarłam...
Poszłam do Piekła...
A teraz jestem w jakimś Urzędzie!!!
Poczułam pod powiekami ciepłe łzy. Jeszcze nigdy nie czułam
się taka zagubiona!
„Wdech i wydech. Pamiętaj, zawsze w tej kolejności. Nigdy
dwa wdechy albo dwa wydechy z rzędu”, przypomniałam sobie
słowa mojej najlepszej przyjaciółki z dzieciństwa, Zuzy. To
były oczywiście żarty, niemniej podniosły mnie teraz na duchu
i pozwoliły się uspokoić.

Spojrzałam na drzwi i westchnęłam ciężko. W końcu nic
gorszego niż śmierć spotkać mnie już nie może. Nie ma się
czego bać. Chyba...
Zapukałam.
– Proszę – zza drzwi odezwał się znudzony głos.
Weszłam do środka. Spodziewałam się zastać tam kolejnego
demona, jednak, ku mojemu zaskoczeniu, za biurkiem siedział
przystojny chłopak. Na mój widok przerwał teatralne
ziewnięcie.
– O! Nowa! – stwierdził.
Stanęłam niepewnie w progu, nie wiedząc, co powinnam
zrobić.
– Wejdź – wykonał zapraszający gest.
– Przysłano mnie z pokoju 6 – powiedziałam i usiadłam naprzeciwko
niego.
Miał kruczoczarne włosy, momentami wpadające w granat,
które zaczesał do góry w niedbałego irokeza, duże usta i złote
tęczówki.
– Witaj, jestem Beleth – przedstawił się i uśmiechnął zachęcająco.
– Mogę podanie?
Podałam mu je i zaczęłam błądzić wzrokiem po białych ścianach,
na których wisiały tandetne akwarele. W kącie pokoju
stała zasuszona paprotka. Gdyby wszyscy naokoło nie wmawiali
mi, że jestem w Piekle, spokojnie pomyślałabym, że trafi
łam do zwykłego urzędu.
– Jak z całą pewnością zauważyłaś, wszystkie urzędy świata
wzorują wystrój wnętrz na nas. Wiesz, kto wymyślił podatki?
– zapytał.
– No... ludzie?
– Nie. My! Widzę, że Dział dezinformacji naprawdę dobrze
się spisuje – diabeł puścił do mnie oko.
Byłam pewna, że to diabeł. Był piękny.
– Tak, jestem diabłem – mruknął, odkładając moje podanie
na bok.
Zdziwiłam się. Skąd wiedział, o czym myślałam?

– Jesteś jeszcze na tyle ludzka, że z łatwością może ci czytać
w myślach zwykły demon – wyjaśnił. – Po pewnym czasie, gdy
się przystosujesz, twój umysł będzie zamknięty dla wszystkich.
Nawet dla aniołów i diabłów.
Nagle zrozumiałam, czemu tamten urzędnik był taki niemiły.
On po prostu słyszał, jak w myślach komentowałam fakt,
że jest taki odrażający!!!
– Taaak – mruknął Beleth. – Mógł się na ciebie za to obrazić.
Widzę, że Azazel niczego ci nie wyjaśnił. Ale się nie martw. Ja ci
wszystko wytłumaczę. Umarłaś. W chwili, gdy to się stało, czas
się dla ciebie zatrzymał – wskazał na zegarek na moim przegubie.
– Teraz jesteś istotą wieczną. Czas już nie ma na ciebie
wpływu. Gdy umarłaś, pojawiły się przy tobie dwie postacie:
anioł i diabeł. Następnie rozpoczęły targ o twoją duszę. Wyliczały
twoje dobre uczynki, ile grzechów głównych popełniłaś,
ile przykazań złamałaś.
Przypomniałam sobie poranną scenę. Anioł wymieniał moje
dobre uczynki. Kto by pomyślał, że podczas swojego krótkiego,
dwudziestoletniego życia aż pięćdziesiąt cztery razy ustąpiłam
staruszkom miejsca w tramwaju!
Mimo wszystko moja komunikacyjna szlachetność nie zwyciężyła
z nagminnie łamanym drugim przykazaniem...
– Jak sama widzisz, Azazel wygrał i trafi łaś do nas – kontynuował
Beleth. – Jednak tak się spodobałaś Azazelowi, że
postanowił ominąć procedury. Tak na marginesie, to jakimś
cudem właśnie on zawsze dostaje najładniejsze dziewczyny,
ale cóż... Normalnie ktoś, kto tu trafi a, staje się obywatelem
Piekła. Taki osobnik wybiera sobie miejsce, gdzie chce zamieszkać,
co robić i tak dalej. Nawiasem mówiąc, w Piekle nie
jest źle. Nikogo nie smażymy, nie przypalamy, nie torturujemy.
To propaganda tych tam – wskazał na sufit. – U nas po
prostu jest cieplej ze względu na bliskość jądra Ziemi. Jesteśmy
dość głęboko. W Niebie jest podobnie. Wieczne wakacje.
Jednak, jak już mówiłem, za bardzo się spodobałaś Azazelowi
i staniesz się jedną z nas.

– Jak to?
Całkiem się w tym pogubiłam. Najpierw wmawia mi, że
w Piekle jest luz i zabawa, a teraz jeszcze może mają wyrosnąć
mi rogi?
– Bez przesady. Rogi? – zaśmiał się. – Masz obsesję na tym
punkcie.
Beleth wyjął z kieszeni ozdobną srebrną papierośnicę. Wyciągnął
ją w moją stronę, jednak pokręciłam przecząco głową.
Pstryknął palcami. Jak zaczarowana, patrzyłam na mały
płomyk, który pojawił się znikąd, a teraz błąkał się po jego
opuszkach. Diabeł jak gdyby nigdy nic przyłożył płonący palec
wskazujący do czubka papierosa i przypalił go. Chwilę później
płomyk zniknął, a wszystkie palce Beletha były całe i zdrowe.
Zaciągnął się i wypuścił w powietrze kilka kółek dymu.
– Właśnie o to mi chodzi – powiedział. – Będziesz pełnoprawną
diablicą, będziesz miała moc. Jak wiesz, wszystkie
anioły to mężczyźni. A jakkolwiek by na to patrzeć, diabły to
też anioły, tylko strącone z Niebios. Tak więc diablice i anielice
nie istnieją. Jednak Piekło jest znacznie bardziej postępowe
od Nieba i zaczęliśmy rekrutację ponętnych śmiertelniczek.
Mówiąc to, mrugnął do mnie. Speszyłam się. Nigdy nie uważałam
się za specjalnie urodziwą. Miałam za duży nos i usta,
a moje włosy przypominały nastroszone ptasie pióra.
– Kochanie, jesteś diabelnie piękna – stwierdził Beleth. –
Sądzisz, że bierzemy na diablice kogo popadnie? Jest ostra selekcja.
A ty masz wszystko, czego potrzebujemy. Jesteś piękna
i ponętna – faceci na ciebie lecą. Jesteś inteligentna, a w tej
pracy trzeba być pomysłowym, żeby przegadać anioła. Poza
tym jesteś słodka, kiedy się denerwujesz. – Uśmiechnął się do
mnie ciepło.
Jak na zawołanie się zaczerwieniłam. Oczywiście zaraz się
za to przeklęłam.
Zaśmiał się serdecznie.
Przeklęłam się jeszcze raz. No tak, przecież on doskonale
słyszy moje myśli.

– Już niedługo – znowu się zaciągnął.
Zakasłałam od dymu.
– Czemu palisz? – zapytałam. – To niezdrowe.
Zatrzymał się w pół ruchu zbity z tropu, a następnie zaczął
się głośno śmiać.
– Kochanie, jesteś najsłodszą osobą, jaką spotkałem –
stwierdził rozbawiony. – Przecież jestem wieczny. Nie dostanę
raka płuc, jak wy śmiertelnicy, i nie umrę. Tak samo jest
z alkoholem. Samonaprawialna, wieczna wątroba, marzenie
każdego alkoholika. Czy to nie piękne?
– Eee... tak... Czyli czekaj. Zostanę diablicą, tak?
Kiwnął głową, wbijając we mnie swoje złotawe oczy.
– Będę miała moc, tak?
Znowu kiwnął głową. Po jego ustach zaczął błąkać się
uśmiech.
– I co dalej? Mam dla was pracować?
– Tak, będziesz robiła to samo, co Azazel. Rekrutowała nowych
obywateli Piekła.
– Znaczy potępionych? – zakpiłam.
Diabeł skrzywił się.
– To tak nieładnie brzmi. Obywatel Piekła jest wdzięczniejszym
określeniem. Poza tym jest bardziej poprawne politycznie.
Musisz zrozumieć różnice pomiędzy Piekłem a Niebem.
Tu i tu jest fajnie i wszyscy są szczęśliwi. Tyle że w Piekle jest
weselej. My mamy różnego rodzaju używki, sporty ekstremalne
i inne zabawne rzeczy. Tu wszystko, no prawie wszystko,
jest dozwolone. Za to w Niebie jest spokój, wyciszenie i wspólne
śpiewanie. Nuuuudaaaa...
– Zaraz – przerwałam mu. – Czyli na to wychodzi, że wszystkich
po śmierci czeka nagroda? A co z mordercami? Gwałcicielami?
– A to inna bajka. Oni przestają istnieć. Ich byt wewnętrzny,
dusza, ka, rozum, czy jak tam zwał, znika. Sądzisz, że chcemy
mieć w Piekle takich degeneratów? – obruszył się. – To co to
by było za Piekło? Musisz zrozumieć, że znajdujesz się teraz
w miejscu wiecznej zabawy. Z mordercami czy psychopatami
nie ma dobrej zabawy...
Siedziałam dość długo w milczeniu, układając sobie w głowie
to, co usłyszałam.
– Czyli nie jestem zła i nie dlatego trafi łam do Piekła? –
zapytałam w końcu.
– Kochanie...
– Wiki – przerwałam mu. – Mów mi Wiki, wszyscy mnie tak
nazywają.
– Dobrze, Wiki. – Uśmiechnął się do mnie ciepło.
Gdybym go spotkała w normalnym życiu, od razu straciłabym
dla niego głowę.
Uśmiech na twarzy diabła znacznie się poszerzył.
Cholera... usłyszał...
– Wiki, nie jesteś zła. No dobrze... kryształowa też nie jesteś,
bo inaczej trafiłabyś do Nieba. Ale wierz mi, tu bardziej
pasujesz. Sama powiedz: chciałabyś przez resztę wieczności
śpiewać hymny? Przecież zwariować by można. Owszem, jest
w tym ogromna dawka emocji, rodzaj swoistej ekstazy, przeżywania
Jego obecności...
Diabeł rozmarzył się i na chwilę odpłynął gdzieś myślami.
Odchrząknął, lekko zawstydzony tym przypływem ciepłych
wspomnień. Klasnął w dłonie i otworzył segregator.
– Dobra, my tu gadu-gadu, a trzeba ci przydzielić wszystko,
czego potrzebujesz. W końcu nie bez powodu zajmuję się
przydziałami.
Chwilę kartkował zawartość segregatora.
– O! Jest – podał mi kartkę ze zdjęciem ślicznego domu w stylu
hiszpańskim, z basenem i zadbanym ogrodem. – Proponuję
ci ten dom. Blisko morza, na niewielkim wzniesieniu. Cicha
okolica, ale do dobrych klubów jest dokładnie rzut beretem.
Jest jeszcze jeden plus, ja mieszkam niedaleko. – Uśmiechnął
się drapieżnie.
Nawet tego nie skomentowałam.

– Czyli, jak widzę, zgadzasz się. – W jego dłoni zmaterializowały
się klucze. – Proszę, są do drzwi wejściowych. Ubrania
znajdziesz w szafach. Co do twojego diabelskiego image’u, to
proponuję, żebyś ubierała się w skóry, faceci będą schodzić
na sam twój widok. A to – podał mi jakąś kartkę, którą przed
chwilą wypełnił drobnym pismem czerwonym atramentem –
skierowanie do pokoju 666, gdzie otrzymasz moc. Jutro jeden
z naszych konsultantów pojawi się u ciebie, żeby wprowadzić
cię w zawód diabła.
– OK. – Wzięłam wszystko i podniosłam się.
– Naprawdę bardzo miło było mi cię poznać. – Uśmiechnął
się, a jego oczy zamigotały. – Do zobaczenia wkrótce.
– Cześć – odpowiedziałam.
Gdy zamknęły się za mną drzwi, odetchnęłam głęboko. To
jakaś makabreska! Albo sen! Tak, to na pewno sen! Przecież to
niemożliwe! Nie mogłam umrzeć. To na pewno jakiś koszmar.
Zaraz się obudzę. Muszę się obudzić.
Poza tym co z Markiem, moim starszym bratem? Miałam
tylko jego, bo nasi rodzice zmarli, jak byłam mała. Od tamtej
pory mieszkaliśmy razem, a on się mną opiekował. Gdybym
umarła, zostałby sam. Całkiem sam. To znaczy, pół roku temu
się od niego wyprowadziłam, bo ma narzeczoną, z którą zamierzali
się pobrać, ale przecież pewnie strasznie za mną tęsknił.
Wiadomość o mojej śmierci musiała nim wstrząsnąć.
Znowu miałam ochotę się rozpłakać; uczucie zagubienia, na
chwilę przegnane przez rozgadanego Beletha, powróciło.
Atrament na skierowaniu wysechł. Czerwone litery robiły
się coraz ciemniejsze. Miałam nadzieję, że to zwykły tusz,
a nie krew...
Westchnęłam i spojrzałam na drzwi przed sobą. Niekończący
się korytarz przypominał mi labirynt. Tylko Dawida Bowie
w formie złego demona brakowało...
Wyciągnęłam rękę i zastukałam mocno...
Do drzwi z numerem 666.

2
– Proszę – odpowiedział mi gardłowy głos.
Nie wiedziałam, czego się spodziewać. Na środku pokoju
będzie stał ociekający krwią ołtarz z zabitą owieczką? A może
zobaczę płomienie piekielne i szatana rodem z ludowych opowiadań,
dzierżącego w szponach widły?
Jednak srodze się zawiodłam, bo przede mną nie było niczego
takiego. Weszłam do najnormalniej wyglądającego biura,
niczym nieróżniącego się od poprzednich dwóch. Za metalowym,
surowym biurkiem siedział zwykły demon w niemodnym
garniturze. Jeszcze brzydszy od tego z pokoju 6.
W chwili, gdy to pomyślałam, demon zmrużył groźnie
oczy.
Odruchowo odwróciłam się i zerknęłam na drzwi 66, które
oczywiście zdążyły już zniknąć. Dlaczego tam siedział diabeł,
skoro wszędzie były demony? Dawanie śmiertelnikom mocy
było chyba poważniejszym zajęciem od przydzielania mieszkań.
To w tym pokoju powinien znajdować się diabeł.
Podeszłam do biurka i położyłam skierowanie.
– Hm... mam dać ci moc – mruknął demon. – Człowiekowi...
Znowu...
Widać było, że nie miał na to najmniejszej ochoty.
– A ilu ludziom dano już moc? – zapytałam, siadając na niewygodnym
krześle.
– Licząc z tobą, czterem kobietom... Z czego diablic mamy
aktualnie dwie. Ty będziesz tą drugą – powiedział, grzebiąc
w szufladzie.
Na meblach, segregatorach i lampach leżała bardzo gruba
warstwa kurzu. Tutaj także stała paprotka, która jednak w porównaniu
z okazami z poprzednich biur była dosłownie w stanie
mumifikacji...
Cztery diablice. Demon zbytnio się nie przepracowywał.
– A co z pozostałymi dwiema? – zapytałam.

– Zrezygnowały z mocy po wygaśnięciu kontraktu – odparł
z wyraźną niechęcią. – Wolały zostać zwykłymi obywatelkami
Piekła.
Prychnął głośno z pogardą, przy okazji plując na blat. Najwyraźniej
nie mógł zrozumieć ich decyzji.
– Kontrakt? – od razu podchwyciłam. – To jest jakiś kontrakt?
– Tak... W chwili, gdy w gabinecie numer 6 złożyłaś podpis
na skierowaniu, kontrakt zaczął działać. Trwa sześćdziesiąt
sześć lat od teraz.
– Jak to już trwa? Czemu nikt mi nie powiedział?! Jak to
sześćdziesiąt sześć lat?! – Chwyciłam się kurczowo biurka.
– I właśnie dlatego nie lubię ludzi – rzekł demon bardziej do
siebie niż do mnie. – Trzeba czytać mały druk na dokumentach,
które się podpisuje. Poza tym masz przed sobą wieczność.
Co cię kosztuje sześćdziesiąt sześć lat?!
Właściwie miał rację... Niemniej nadal czułam się oszukana.
Położył przede mną jabłko i kilka identycznych kartek, na
których było oświadczenie, że przyjęłam moc, i miejsce
na podpis.
– Proszę – powiedział takim tonem, że wcale nie zabrzmiało
to uprzejmie. – Sześć egzemplarzy deklaracji.
– Nie jestem głodna. – Przesunęłam jabłko na bok, szukając
drobnego druku na jednej z kopii dokumentu.
Po kilku minutach bezskutecznego wpatrywania się w kartkę
doszłam do wniosku, że albo był tak mały, że nie było go
widać, albo go po prostu tam nie było. Na wszelki wypadek
sprawdziłam jeszcze, czy kopie aby na pewno były kopiami.
W końcu znajdowałam się w Piekle. Prawdopodobieństwo, że
ktoś mnie tu oszuka, było ogromne.
– A moc? – zapytałam.
Demon wskazał na małe zielone jabłko, przypominające papierówkę.
– To jest moc? – Miałam ochotę się zaśmiać.
– Musisz je zjeść – wyjaśnił. – Jesteśmy tradycjonalistami.

Czekałam, aż wyśmieje mnie, że dałam się nabrać, ale on
siedział poważny ze splecionymi dłońmi.
– Serio? – zapytałam jeszcze, biorąc jabłuszko do ręki.
Nie odpowiedział. Uznał najwyraźniej, że jest to poniżej
jego godności.
Gdy już miałam je ugryźć, mruknął:
– Podpis na sześciu kopiach proszę...
Podpisałam się czerwonym piórem w pustych miejscach
i ugryzłam jabłko. Oczekiwałam jakiegoś prądu, który przebiegnie
przez moje ciało, palenia w przełyku, mroczków przed
oczami, jednak i tym razem się zawiodłam. Smakowało jak
najzwyklejsze jabłko i nie wywołało żadnych skutków ubocznych.
Po chwili został mi tylko ogryzek.
– I co teraz? – zapytałam.
– Wyrzuć go do kosza do utylizacji. Nie możemy dopuścić
do tego, żebyś zatrzymała pestki i wyhodowała sobie własne
drzewko mocy.
Posłusznie wrzuciłam ogryzek do podanego mi pojemnika.
– Gratuluję, stała się pani diablicą – powiedział demon
oschłym, służbowym tonem. – Po powrocie do przydzielonego
domu znajdzie tam pani szczegółowe informacje, dotyczące
postępowania z mocą, a także Regulamin Piekła.
– To co teraz ze mną będzie? – zapytałam bezradnie.
– Ma pani kilka dni na przystosowanie się do nowej sytuacji
i umiejętności, a potem musi pani zgodnie z umową przystąpić
do pracy.
Patrzyłam na niego w napięciu. To musi być sen. Ja się na
pewno zaraz obudzę. To tylko tragiczny sen.
– To nie jest sen. – Demon podał mi mały metalowy klucz
z przewieszonym srebrnym łańcuszkiem.
Wzięłam go do ręki i przesunęłam palcem po misternych
zdobieniach. Był żłobiony w drobne różyczki. Bardzo misterny.
Azazel też miał taki klucz, tylko bardziej toporny. Dosłownie
wsadził go w ścianę i wyczarował drzwi, które doprowadziły
mnie tutaj.

– Właśnie tak – mruknął. – Należy pomyśleć o miejscu docelowym.
Skierować klucz na wolną powierzchnię płaską,
najlepiej ścianę, na której zmieści się przejście, i płynnym ruchem
zagłębić go w materii, jednocześnie przekręcając w prawo
sześć razy. Niedługo mają podobno wejść jakieś unowocześnienia.
Azazel zaciekle walczy, by powstały piloty jak do
telewizora... – Demon prychnął pod nosem: – Jeszcze trochę
i zamienimy się w ludzi.
To nie byłoby takie złe. Ludzie są ładniejsi... – pomyślałam.
Demon zmrużył gniewnie oczy.
– Dopóki nie nauczysz się ukrywać swoich myśli, powinnaś
w ogóle nie myśleć. Wyszłoby ci to na zdrowie... – warknął,
znowu przechodząc na „ty”.
Zawstydzona spuściłam oczy.
– Teraz żegnam. Pomyśl o swoim domu, który Beleth ci
zaproponował, i przekręć klucz.
Wstałam i na sztywnych nogach podeszłam do ściany. Zerknęłam
na demona, który wpatrywał się w każdy mój ruch
z niekłamanym zainteresowaniem.
– Czy gdybym nie dostała mocy, to klucz by zadziałał? –
zapytałam.
– Nie.
– A jak nie zadziała mimo jabłka?
– Zadziała...
Pomyślałam intensywnie o małej willi nad brzegiem morza,
z małymi cytrusami dookoła. Wyciągnęłam rękę i pchnęłam
ją w stronę białej ściany. Ku mojemu zaskoczeniu, klucz
wszedł w nią z lekkim oporem, zupełnie jakbym zagłębiała
go w świeżo rozrobione ciasto. Jeszcze raz przywołałam w pamięci
obraz domu i sześć razy przekręciłam klucz w prawo.
Ściana przed moimi oczami zaczęła falować i zmieniła kolor
na ciemnowiśniowy. Chwilę później zobaczyłam przed sobą
drewniane, stare drzwi. Mój klucz tkwił w ich zamku. Wyjęłam
go i nacisnęłam na klamkę.

Po drugiej stronie znajdowała się mała brukowana ścieżka,
otoczona falującymi na delikatnym wietrze egzotycznymi roślinami.
Tuż za nią widziałam wejście prowadzące do mojego
nowego domu.
Odwróciłam się i spojrzałam na demona, który nadal bacznie
mnie obserwował.
– Witamy w Piekle – powiedział, uśmiechając się do mnie
chyba po raz pierwszy całkowicie szczerze.
Odwzajemniłam mimowolnie uśmiech i przeszłam na drugą
stronę.
3
Ledwie stanęłam na kostce brukowej, drzwi za moimi plecami
zaczęły się zamykać. Po chwili w powietrzu unosił się tylko
błyszczący kontur, ślad ich obecności, jednak szybko znikł
zdmuchnięty przez morski wiatr.
Wyciągnęłam rękę, lecz napotkałam pustkę. Nie było tutaj
ściany. Drzwi zniknęły ostatecznie. Wąski chodnik prowadził
od kutej bramy wejściowej do drzwi mojego nowego
domu.
Z cichym świstem wypuściłam powietrze, które od dłuższej
chwili mimowolnie wstrzymywałam.
A więc jestem w Piekle.
Temu zdaniu uparcie przeczyło wszystko, co dostrzegałam
dookoła siebie. Żywe kolory, malownicza zatoka, jakby wycięta
z magazynu podróżniczego, świergot ptaków wśród drzew,
lekka słona bryza.
W oddali widziałam inne rezydencje. W porównaniu z niektórymi
budowlami mój kilkunastopokojowy dom wydawał
się ledwie chatką... Każdy budynek różnił się od poprzedniego,
jednak wszystkie idealnie komponowały się w ten spokojny
i senny krajobraz egzotycznego kurortu.


Co będzie dalej ? Tutaj się dowiesz